Według zapisów w starych przewodnikach w kościele miał być kamień z wykutą datą 1250. ale budowlę datuje się na lata 1300-1350. Jest to jedna z piękniej położonych świątyń, a i sam jego wygląd przykuwa uwagę.
Kościół jest malowniczo położony, na lekkim wzniesieniu, przy starej drodze prowadzącej z Jeleniej Góry do Legnicy. Owalny teren cmentarny otoczony jest wysokim, kamiennym murem z bramą o ostrosłupowym prześwicie. Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z początku XIV wieku, pod następna datą – 1399 – wymienia się już proboszcza Vinzenza Hoppke. Od połowy XVI wieku kościół przejęli ewangelicy. Podczas wojny trzydziestoletniej chronili się w nim, uciekając do wysokiej wieży. W tym czasie nastąpiła przebudowa, widoczna szczególnie w oknach prezbiterium od strony południowej w przybudówkach. Ponownie zostaje kościołem katolickim 19.02.1964 roku. Pomimo wspomnianych przebudów kościół zachował przeważające cechy stylu gotyckiego, zarówno na elewacjach, jak i we wnętrzu, szczególnie prezbiterium. Orientowany, jednonawowy, z wieżą od zachodu, z prostokątnym oskarpowanym prezbiterium o dwu kwadratowych przęsłach. Prezbiterium sklepione jest krzyżowo na żebrach spiętych dwoma zwornikami: kolisty przedstawia głowę Chrystusa, a drugi jest tarczowy z herbem. Żebra opadają w narożnikach na proste kroksztyny. Wsporniki środkowe przedstawiają figurę młodzieńca z laską oraz brodatego mężczyznę. Arkada tęczy jest ostrosłupowa z importami. W ścianie północnej i południowej prezbiterium zachowały się ostrosłupowe portale. Najbogatsze portale posiada trzeci portal, usytuowany w południowej ścianie nawy. Na zewnątrz bryła wyraźnie addycyjna, co podkreślają dwuspadowe, wystopniowane dachy oraz wieża. We wnętrzu za ołtarzem zachowały się odsłonięte we wstępnych badaniach przez konserwatora zabytków Wojciecha Kapałczyńskiego i Kazimierza Śliwę fragmenty polichromii figuralnej datowanej wstępnie na pierwszą połowę XV wieku. Hans Lutsch opisał istniejący do 1890 roku fragment średniowiecznej polichromii w zakrystii. Z wyposażenia na uwagę zasługuje barokowy ołtarz główny z pierwszej ćwierci XVII w. i prospekt organowy z drugiej połowy XVIII w. Na wieży wisi dzwon z 1507 r. Wg
.