Drugim obiektem na Wilkołaku, po gospodzie Wilhelmsbaude było schronisko Wolfsbaude wybudowane w 1882 r. Schronisko należało do rodziny Pohl. Szybko padło ofiarą pożaru, jednak dzięki powstałej w 1883 r. w Złotoryi sekcji Towarzystwa Karkonoskiego (RGV) zostało niezwłocznie odbudowane. To dzięki RGV powstały wygodne bazaltowe schody prowadzące z gospody Wilhelmsbaude do schroniska Wolfsbaude. Schronisko dysponowało dużą salą taneczną i tarasem widokowym. Wiele widokówek ze schroniskiem podkreśla widoki na okoliczne góry z zaznaczeniem charakterystycznych szczytów. W 1922 r. schronisko zostało zakupione przez władze miasta za kwotę miliona marek. W następnych latach schronisko było dzierżawione między innymi przez Otto Minge z Frankfurtu, Richarda Grallerta z Wilkowa, a ostatnim dzierżawcą była Maria Reinisch. W 1940 r. schronisko przekazano szybownikom z pobliskiej szkoły szybowcowej. Po 1945 r. infrastruktura schroniska popadła w ruinę, a ślady całkowicie zatarła eksploatacja bazaltu w kamieniołomie.
(moose)